wtorek, 20 listopada 2012

Przeciwrakowe Właściwości Resweratrolu


IN VINO VERITAS! (łac.) - W winie (jest) prawda!
Natomiast perskie przysłowie mówi: "Wino w małych ilościach jest antidotum przeciw śmierci: w nadmiarze jest trucizną dla życia."

Zawartość resweratrolu w pokarmach i napojach jest zróżnicowana. Nawet w czerwonym winie stężenie tego związku jest bardzo różne. Zależy ono od szczepu winorośli oraz regionu pochodzenia winogron i wynosi od 1 do 13 mg/l. W winach białych zawartość resweratrolu waha się od o,1 do 0,6 mg/l (przyjmuje się średnią 0,3 mg/l).

ZAWARTOŚĆ RESWERATROLU W RÓŻNYCH POKARMACH I NAPOJACH (w mikrogramach/100 mg.
Winogrona ...............1500
Wino czerwone............625
Orzechy.......................150
Sok winogronowy...........65
Sok żurawinowy..............65
Masło orzechowe............50
Wino białe.......................38
Borówki.............................3
Suszone winogrona..........0,0

Badania nad przeciwrakowymi właściwościami resweratrolu prowadzone są od wielu lat. Wiadomo już, że spośród wszystkich zbadanych do tej pory substancji pochodzenia naturalnego resweratrol budzi największe nadzieje. Już w 1966 roku stwierdzono zdolność tego związku do hamowania raka w każdym z trzech etapów jego rozwoju: inicjacji, promocji i progresji. Badania w następnych latach potwierdziły, że resweratrol zaburza zasadnicze procesy rozwoju guzów. Jest on bardzo silną substancją przeciwrakową. Jego działanie można porównać do wielu leków pochodzenia syntetycznego, ograniczających wzrost komórek rakowych. Stwierdzono także, że jest bardzo dobrze przyswajany przez organizm, a więc dostaje się do krwi i natychmiast może oddziaływać na komórki.

Badania laboratoryjne przeprowadzone na zwierzętach potwierdziły zdolność resewratrolu do przeciwdziałania rozwojowi raka sutka, przełyku i okrężnicy wywołanego chemicznymi substancjami kancerogennymi. W niektórych z tych badań podawano zwierzętom resweratrol doustnie w małych dawkach. Jego stężenie we krwi zwierząt wahało się od 0,1 do 2 mikromoli/l. Takie stężenie może człowiek osiągnąć wypijając umiarkowane ilości czerwonego wina lub soku winogronowego czy żurawinowego. Podczas procesów przyswajania resweratrolu, zachodzą w organizmie różne przemiany i modyfikacje budowy chemicznej tego związku. W wyniku tych przemian powstają pochodne resweratrolu (piceatanol), które wydają się nawet jeszcze skuteczniejsze w zabijaniu komórek rakowych białaczki i czerniaka złośliwego. Ważny jest fakt, że wyniki te uzyskano przy stężeniach łatwo osiągalnych w czasie konsumpcji czerwonego wina. W przeciwieństwie do czerwonego wina, alkohole spirytusowe, nawet pite z umiarem, działają kancerogennie. Na przykład piwo i napoje spirytusowe mogą znacznie zwiększać ryzyko wystąpienia raka jamy ustnej, przełyku czy prostaty.

Resweratrol charakteryzuje się również dobroczynnym wpływem na układ krążenia. A według obecnych badań może także przedłużać żywotność komórek, a więc wpływać na długość życia. O powyższych aspektach badań napiszę w odrębnym artykule.

Literatura: R. Beliveau, D.Gingras. DIETA W WALCE Z RAKIEM, PROFILAKTYKA I WSPOMAGANIE TERAPII PRZEZ ODŻYWIANIE. DELTA

sobota, 17 listopada 2012

Czerwone Wino I Dobroczynny Resweratrol


Winogrona należą do najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych owoców na świecie.Badania skamieniałości wykazują, że dzika winorośl występowała już sześćdziesiąt milionów lat temu. Po ociepleniu się klimatu przed dwudziestoma pięcioma milionami lat rosła nawet na Alasce i w Grenlandii. Dopiero po okresach zlodowaceń zasięg winorośli ograniczył się do rejonów dzisiejszej Armenii i Gruzji.

Winogrona zawierają bardzo dużo cukru i dlatego szybko fermentują. Prawdopodobnie, kiedy ludzie odkryli tę właściwość zaczęli produkować wino. Badając najstarsze, zachowane pestki stwierdzono, że wino produkowano już około 7000 do 5000 lat przed Chrystusem. Najpierw miało to miejsce na Kaukazie a potem w Mezopotamii. W Mezopotamii znaleziono amfory ze śladami wina, prawdopodobnie z okresu 3500 lat p.n.e.

Pierwotną, prymitywną uprawę winorośli udoskonalili Egipcjanie, którzy uważali wino za dar Ozyrysa, boga wskrzeszenia i wiosennego odrodzenia przyrody. O tym, że wino było dla nich ważne świadczą freski w grobowcach władców egipskich. W Egipcie wino było rozpowszechnione, piła je zarówno arystokracja jak i gorzej urodzeni. W całym basenie Morza Śródziemnego produkcja wina upowszechniła się dopiero za czasów greckich (kult greckiego boga wina Dionizosa). Rzymianie udoskonalili uprawę winorośli i rozwinęli handel winem (kult rzymskiego boga wina Bachusa). Dzięki Rzymianom wino dotarło do wybrzeży Iberii (dzisiejsza Hiszpania i Portugalia) a także do Galii (Francja) i Germanii (Niemcy). Do dzisiaj regiony te są głównymi producentami wina w skali światowej.

Po zielonej herbacie, czerwone, gronowe wino jest drugim prozdrowotnym napojem. Należy go pić podczas posiłku. Zalecana dzienna dawka to 200ml dla pań i 250 ml dla panów. Twórca medycyny Hipokrates mówił: "Wino jest czymś cudownie odpowiednim dla człowieka zarówno w zdrowiu jak i w chorobie; należy je podawać stosownie i z odpowiednią miarą, zależnie od indywidualnej konstytucji każdego". Zalecał go jako środek leczniczy. Rzymianie również doceniali terapeutyczne właściwości wina. Pliniusz Starszy (23-79), autor Historii Naturalnej, uważał, że "wino samo w sobie jest lekiem, karmi krew człowieka, raduje jego żołądek i łagodzi smutek i troskę." W średniowieczu wino stało się integralnym składnikiem praktyk medycznych. W traktatach medycznych pierwszej szkoły lekarskiej, powstałej w X wieku w Salerno koło Neapolu napisano: " czyste wino ma wiele zalet (..) i daje człowiekowi silne zdrowie (...), pijcie go mało, ale niech będzie dobre". Podobne zalecenia głoszono na uniwersytecie w Montpellier (1221), największej w tym czasie europejskiej uczelni medycznej. W księgach tej szkoły wpisano wino jako główny składnik leków. Luis Pasteur, jako znany już mikrobiolog uważał wino za "napój najzdrowszy i najbardziej higieniczny, jaki istnieje".

Przez te wszystkie wieki, wiara w dobroczynną moc wina oparta była na intuicji, a nie wiedzy medycznej. Dopiero w XX wieku wykazano, że czerwone wino nie jest takim alkoholem jak inne. Jest to najbardziej złożony napój w ludzkiej diecie. Różni się on znacznie składem od wina białego. Różnice te wynikają z procesów produkcji wina białego i czerwonego. W procesie wytwarzania wina białego szybko usuwa się pestki i skórki, natomiast podczas produkcji czerwonego wina długotrwała fermentacja całych winogron umożliwia ekstrakcję jednych związków oraz modyfikację struktury innych. Duża zawartość polifenoli w winie wynika także z braku tlenu w zamkniętych butelkach co zapobiega utlenianiu związków.

W wyniku długotrwałej fermentacji, w czerwonym winie znajduje się kilkaset związków, głównie z rodziny polifenoli. W jednym litrze może się ich znajdować nawet do 2 gramów. W dużych ilościach występują kwasy fenolowe, antocyjanidyny, proantocyjanidyny i flawonole. Polifenole są obecne głównie w pestkach i skórkach winogron. Spośród polifenoli występujących w czerwonym winie największym zainteresowaniem cieszy się resweratrol. Jest on odpowiedzialny za prozdrowotne działanie czerwonego wina. Zawartość resweratrolu w czerwonym winie nie jest zbyt duża (od 1 - 7 mg w litrze).

Resweratrol jest fitohormonem, wyizolowanym po raz pierwszy w 1940 roku z kłączy ciemiężycy (Veratrum grandiflorum). "Resweratrol" dosłownie znaczy "rzecz z Veratrum". Jego obecność w winie opisano w 1976 roku. Winorośl wytwarza resweratrol jako czynnik obronny przed atakiem grzyba Botritis cinerea, powodującego chorobę winogron, zwaną szarą pleśnią. Ze względu na swój charakter obronny resweratrol znajduje się w skórkach i pestkach owoców. Szczepy winorośli rosnące w umiarkowanym i deszczowym klimacie są bardziej podatne na porażenie przez tego grzyba niż uprawiane w korzystnych warunkach. Stwierdzono, że szczepy bardziej podatne na inwazję grzyba zawierają więcej resweratrolu, na przykład : pinot noir z Burgundii lub z doliny Niagary zawiera 10 mg/litr lub więcej tego związku.

Resweratrol występuje także w świeżych owocach winogron, ale tylko w skórkach i pestkach przez co jest praktycznie nieprzyswajalny. Suszone owoce zawierają śladowe ilości resweratrolu. W soku winogronowym i żurawinowym znajduje się go około dziesięciokrotnie mniej niż w winie. Mimo to, soki są wartościowym źródłem resweratrolu dla dzieci, kobiet w ciąży czy osób nie mogących pić wina.

wtorek, 13 listopada 2012

Dieta W Walce Z Rakiem - Zielona Herbata, część 2


W poprzednim artykule napisałam o zaletach zielonej herbaty, jej odmianach i silnych właściwościach antyrakowych. Wiemy także o tym, jak ważny jest czas parzenia herbaty dla najlepszej ekstrakcji cząsteczek przeciwrakowych (katechin). Oprócz długości parzenia istotna jest odmiana zielonej herbaty. Na przykład chińska herbata TIKUAN YIN parzona (według zwyczaju chińskiego) przez 2 minuty zawiera 9 mg polifenoli w filiżance, a japońska odmiana zielonej herbaty GYOKURO parzona (zgodnie z obrzędem japońskim) przez 10 minut ma ich aż 540 mg.

Dzisiaj opiszę właściwości zielonej herbaty, które w dużym stopniu mogą ograniczyć rozwój raka. Badania naukowe wykazały, że spośród wszystkich dotąd zidentyfikowanych cząstek pochodzenia żywieniowego, 3-galusan epigalokatechiny (EGCG) najsilniej blokuje inicjowanie angiogenezy. Hamowanie powstawania nowych naczyń krwionośnych zasilających komórki rakowe jest jednym z podstawowych mechanizmów zapobiegania rakowi. Na uwagę zasługuje fakt, iż EGCG hamuje ten procesu bardzo szybko i przy niezbyt wysokim stężeniu. Wystarczy wypijać dziennie kilka filiżanek naparu z zielonej, liściastej herbaty. Liczne badania wykazały, że zielona herbata zapobiega rakowi pęcherza, prostaty, piersi i żołądka. Dokładną analizę porównawczą, przeciwrakowego działania zielonej herbaty utrudnia ogromne zróżnicowanie składu zielonej herbaty pitej przez różne osoby. Naukowe badania powinny się skoncentrować nad ilością przyswajanych polifenoli, a nie na objętości wypijanego naparu.

W badaniach in vitro udowodniono, że EGCG hamuje wiele szczepów komórek rakowych, w tym białaczki szpikowej, raka nerki, skóry, piersi, jamy ustnej i prostaty. Poza tym w badaniach przeprowadzonych na zwierzętach wykazano skuteczność herbaty w zapobieganiu rozwojowi guzków wywołanych przez kancerogeny, zwłaszcza nowotworów skóry, piersi, płuc, przełyku, żołądka i okrężnicy. Stwierdzono także, że dodanie zielonej herbaty do diety zmodyfikowanych genetycznie myszy, u których spontanicznie rozwijał się rak prostaty, znacznie hamowało rozwój guzów. Aktywne molekuły zielonej herbaty wzmacniają także efekt oddziaływania radioterapii na komórki guza mózgu u dzieci. Dzięki nim komórki guza mózgu były bardziej wrażliwe na promieniowanie. Zielona herbata działa także jako odtruwacz organizmu, uruchamiając w wątrobie mechanizmy, dzięki którym szybciej usuwane są toksyny.

Biorąc pod uwagę właściwości przeciwrakowe zielonej herbaty należy mieć nadzieję, że ludzie Zachodu, z pożytkiem dla swojego zdrowia, zastąpią herbatę czarną - zieloną. Zwłaszcza, że zielona herbata jest bardziej orzeźwiająca mimo,że zawiera czterokrotnie mniej kofeiny niż herbata czarna.

Literatura: R.Beliveau, D.Gingras, Dieta w walce z rakiem, Profilaktyka i wspomaganie terapii przez odżywianie. DELTA, Warszawa
D.Servan-Schreiber, Antyrak, nowy styl życia. 2008, Warszawa

Dieta W Walce Z Rakiem - Zielona Herbata, część 1


Zielona herbata jest wyjątkowym źródłem bardzo silnych substancji przeciwrakowych. Powinna ona należeć do podstawowych składników wszystkich diet zapobiegających wystąpieniu choroby nowotworowej.

Według legendy chińskiej odkrycie herbaty miało miejsce około 5000 lat przed Chrystusem, za panowania cesarza Shen Nonga. Wielu specjalistów uważa jednak, że odkrycie herbaty nastąpiło kilkaset lat przed naszą erą. O herbacie wielokrotnie wspomina w swoich dziełach Konfucjusz (551-479 p.n.e.). Pisma z okresu dynastii Han (206-22o p.n.e.) także wymieniają herbatę. W tamtych czasach herbata była używana do celów terapeutycznych. Znacznie później zaczęto stosować herbatę jako napój. A dopiero za panowania dynastii Tang (618-917) stała się ona codziennym napojem, pitym dla przyjemności oraz w celach regeneracyjnych. Istotny wkład w rozkwit tradycji herbacianej wniosła Japonia. Do Japonii herbata "zawitała" w VIII wieku a dopiero w XII zaczęła się kształtować kultura jej picia. Bardzo wyszukana ceremonia picia herbaty (chanoyu) oparta jest na harmonii, szacunku, czystości i spokoju.

Po wodzie, herbata jest najpopularniejszym napojem na świecie. Herbatę uzyskuje się z młodych pąków krzewu Camilia sinensis- rośliny tropikalnej, która prawdopodobnie pochodzi z Indii i jedwabnym szlakiem dotarła do Chin. Wytwarzane są trzy podstawowe typy herbat: czarna, zielona i ulung. Różnią się one między sobą sposobem suszenia liści. Najbardziej popularna jest czarna herbata. Pije ją około 78% ludzi. Zieloną herbatę preferuje około 20%.

Zieloną herbatę uzyskuje się z młodych pąków krzewów herbacianych. Herbaty zielone są w małym stopniu poddawane obróbce i w dalszym ciągu, w większości wytwarzane metodami rzemieślniczymi. Wyróżnia się trzy etapy produkcji herbat zielonych. Każdy z etapów jest ważny dla jej jakości. Pierwszy etap polega na sparzeniu parą świeżo zebranych liści. Zabieg ten w ciągu kilku sekund nuetralizuje enzym odpowiadający za fermentację, dzięki czemu liście zachowują swoją zieloną barwę i polifenole. Po ochłodzeniu i osuszeniu, liście są zwijane w małe kulki po to, aby rozbić ich komórki i wyzwolić aromat. Następnie liście suszy się, a podczas tego procesu kulki maleją i przyjmują ostry kształt. Jakość zielonej herbaty zależy od opisanych etapów produkcji, oraz od miejsca jej uprawy. Na przykład herbaty z miejsc nasłonecznionych (Sencha) są bardziej orzeźwiające, a z upraw zacienionych (Gyokuro) - delikatniejsze.

Podczas produkcji czarnej herbaty liście poddaje się obróbce termicznej, następnie są one zwijane aby rozbić ściany komórek przed fermentacją. W czasie fermentacji polifenole przekształcają się w czarne pigmenty. W końcowym etapie proces fermentacji jest zatrzymywany przez sparzenie liści parą. Jakość czarnej herbaty także zależy od procesu produkcji, warunków uprawy i umiejętności wytwórcy. Herbata ulung należy do grupy herbat półsfermentowanych, co oznacza, że jej produkcja jest podobna do wyrobu herbaty czarnej ale etap fermentacji jest skrócony.

Herbaty zielone i czarne różnią się składem chemicznym. Podczas fermentacji, której poddawana jest herbata czarna, polifenole ulegają utlenieniu. W wyniku tej reakcji powstają czarne barwniki teoflawiny, które nie wykazują właściwości antyrakowych. Z herbat czarnych jedynie darjeeling zawiera znaczne ilości związków przeciwrakowych - katechin.

Herbata zawiera kilkaset różnych związków, nadających jej smak, zapach i charakterystyczne właściwości ściągające. Jedna trzecia z tych substancji to polifenole. Wśród nich na szczególną uwagę zasługują katechiny, charakteryzujące się właściwościami bakteriobójczymi, grzybobójczymi i przeciwrakowymi. Wielką gwiazdą wśród katechin i najsilniejszym związkiem przeciwrakowym jest 3-galusan epigalokatechiny (EGCG).

Zawartość katechin w zielonej herbacie zależy od warunków uprawy, pory zbiorów, technologii produkcji i innych. W badania nad składem wielu rodzajów zielonej herbaty wykazano duże różnice w zawartości EGCG. Stwierdzono dużo więcej tego związku w herbatach japońskich niż w chińskich. Z herbat japońskich najwięcej katechin zawierają: SENCHA-UCHIYAMA, GUOKURO NR1, SENCHA NR1, SENCHA NR2, GYOKURO NR2. Z herbat chińskich najwięcej katechin zawiera odmiana PILO CHUN EMPEROR ale jest ich mniej niż w wymienionych odmianach japońskich. W sklepach specjalizujących się sprzedażą herbat można kupić wymienione odmiany japońskie i chińskie. Oczywiście pełnowartościowe herbaty to tylko sypkie, liściaste. Nie należą do nich herbaty w saszetkach.

Bardzo ważnym czynnikiem wpływającym na zawartość polifenoli jest czas parzenia herbaty. Stwierdzono, że podczas pięciominutowego parzenia uwalnia się tylko 20% tej ilości katechin, którą można uzyskać w czasie ośmiu do dziesięciu minut. Herbata średniej jakości, krótko parzona, może zawierać nawet sześćdziesiąt razy mniej polifenoli niż herbata dobrej jakości, odpowiednio zaparzona. Zauważyłam, że na opakowaniach herbat dostępnych w Polsce podaje się krótki czas parzenia. Różne media podają nieprawdziwe dane odnośnie parzenia oraz czasu w jakim powinna być wypita herbata po zaparzeniu. Niektórzy polecają zaparzenie herbaty i picie jej w ciągu dnia. Otóż, według naukowców, zawartość EGCG w herbacie maleje po godzinie od jej zaparzenia. A zatem zieloną herbatę należy wypić w ciągu godziny. Zarówno ogromne różnice jakościowe herbat jak i warunki parzenia wpływają na przeciwrakowy potencjał zapobiegawczy zielonej herbaty.

czwartek, 8 listopada 2012

Obecne Podejście Do Terapii Nowotworów


Dr D. Servan-Schreiber napisał "Rak tkwi uśpiony w każdym z nas. Od nas zależy, czy zdołamy się przed nim obronić"!

Obecnie znane są trzy typy terapii nowotworów: metoda chirurgiczna, radioterapia i chemioterapia. Przeważnie stosuje się je jednocześnie lub jedną po drugiej. Mimo znacznego postępu, metody te nie są doskonałe. Podstawowym ograniczeniem chirurgii jest trudność wyeliminowania wszystkich komórek rakowych, zwłaszcza niewielkich ognisk niewykrywalnych. Radioterapię na ogół łączy się z metodą chirurgiczną i z chemioterapią. Chemioterapia wzbudza najwięcej obaw i postrzegana jest negatywnie ze względu na skutki uboczne dla organizmu pacjenta. Mimo licznych skutków ubocznych stosowanie chemioterapii w walce z rakiem stanowi duży postęp. Wadą tej metody jest możliwość wystąpienia odporności nowotworu na lek stosowany w terapii oraz na inne specyfiki. Komórki rakowe w stadium guza są wszechstronne i łatwo przystosowują się do niesprzyjających warunków. Rak potrzebuje do rozrostu stałej dostawy tlenu i substancji odżywczych i aby zapewnić sobie dopływ tych składników rozbudowuje sieć naczyń krwionośnych w guzach (angiogeneza). Obecnie już wiadomo, że rozwój guzów jest wynikiem zaburzenia równowagi między cząsteczkami stymulującymi tworzenie się nowych naczyń krwionośnych a cząsteczkami zapobiegającymi ich powstawaniu. Możemy zatem starać się "zagłodzić raka" przez blokowanie powstawania sieci naczyń lub ich niszczenie.

Działanie antyangiogenne mają niektóre warzywa i owce. Najnowsze badania wykazały, że pewne pokarmy wyselekcjonowane przez człowieka w toku ewolucji zawierają przeciwrakowe cząsteczki, które mogą przyczynić się do redukcji chorób nowotworowych. Związki znajdujące się w pokarmach charakteryzują się analogicznymi mechanizmami działania jakie wykazują współczesne leki syntetyczne. Podstawowa różnica między substancjami w pokarmach i w lekach polega na ich pochodzeniu - naturalnym, roślinnym, oraz sztucznym). Wiadomo, że obecne w pokarmach cząstki przeciwrakowe nie wywołują skutków ubocznych, natomiast cząstki syntetyczne mimo środków ostrożności, są obce dla organizmu i je powodują. A zatem odpowiednio dobranym pokarmem możemy zapobiegać chorobie, a w przypadku jej wystąpienia wspomagać leczenie kliniczne.

Badania przeprowadzone w ostatnich latach wykazały, że zarówno pokarmy jak i leki ingerują w proces rozwoju raka. Mechanizmy działania są podobne, substancje blokują pewne etapy rozwoju choroby, hamują nieprawidłowe funkcjonowanie enzymów powstrzymując postęp choroby.

Nowoczesna terapia rakowa polega na metodzie inhibicji enzymatycznej. Inhibitorami są: substancje fizjologiczne (endogenne), środki farmakologiczne (leki) i nutraceutyki (pożywienie).

Prof. dr hab. n. med. Kazimierz Sułek napisał "Dieta może oddziaływać na równowagę czynników stymulujących lub hamujących na przykład tworzenie się naczyń niezbędnych do wzrostu nowotworu. Olbrzymia zachorowalność na raka w ostatnim stuleciu może wynikać nie tylko z pojawienia się nowych czynników chemicznych o działaniu mutagennym, ale także ze zmiany w sposobie odżywiania się, która prowadzi do zubożenia naturalnych czynników ochronnych (przeciwrakowych) zawartych w pokarmach."

Prof. dr hab. Marek Naruszewicz z Akademii Medycznej w Warszawie twierdzi, że "Właściwa dieta stosowana od wczesnego dzieciństwa , a nawet od okresu płodowego, może mieć wpływ na nasze losy w wieku dojrzałym, gdyż choroby nowotworowe - podobnie jak choroby układu krążenia - rozwijają się w ukryciu z reguły przez 30-40 lat.

Literatura: R. Beliveau, D. Gingras, Dieta w walce z rakiem. Profilaktyka i wspomaganie terapii przez odżywianie. DELTA, Warszawa